نمی توان گفت و حتی نمی توان سرود با تو

قصه شیرینی است به وسعت تلخی تنهایی و داشتن تو

فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتند و...و من همچون

غربت زدای در آغوش بی کران دریای بی کسی به انتظار ساحل نگاهت

می نشینم و می مانم تا ابد و تا وقتی که شبنم زلال احساست

زنگار غم از وجودم بشوید بانوی دریای من... کاش قلب

مسعت می گرفت شمع با پروانه الفت

می گرفت کاش توی جاده های

زندگی خنده ام از گریه

سبقت می گرفت.

............

نگاهت را به کسی

دوز که قلبش برای تو بتپه

چشمانت را با نگاه کسی آشنا کن

که زندگی را درک کرده باشه سرت را روی

شانه های کسی بگذار که از صدای تپشهای قلبت

تو را بشناسه آرامش نگاهت رو به قلبی پیوند بزن که بی ریا

ترین باشه لبخندت را نثار کسی کن که دل به زمین نداده باشه رویایت

رویایت رو با چهره ی کسی تصویر کن که زیبایی را احساس

کرده باشه چشم به راه کسی باش که تو را انتظار

کشیده باشه اما عاشق کسی باش که تک

تک سلولهای بدنش تقدس

عشق را درک